نه من آنم  
که زفیض نگهت چشم بپوشم  

نه تو آنی      

 که گدا را ننوازی 

در اگر باز نگردد،      

نروم باز به جایی ، 

پشت دیوار نشینم ،      

چو گدا بر سر راهی   

 کسی به غیر از تو نخواهم     

 چه بخواهی چه نخواهی    

 باز کن در          

  که جز این خانه مرا نیست پناهی...

زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی بینم

بر این تکرار در تکرار پایانی نمی بینم

به دنبال خودم چون گردبادی خسته می گردم

ولی از خویش جز گردی به دامانی نمی بینم

چه بر ما رفته است ای عمر ؟ ای یاقوت بی قیمت !

 که غیر از مرگ گردنبند ارزانی نمی بینم

زمین از دلبران خالی ست یا من چشم و دل سیرم ؟

که می گردم ولی زلف پریشانی نمی بینم

خدایا عشق درمانی به غیر از مرگ می خواهد

که من می میرم از این درد و درمانی نمی بینم

مژده بده ، مژده بده ، یار پسندید مرا

سایه ی او گشتم و او برد به خورشید مرا 

جان دل و دیده منم ، گریه ی خندیده منم

یار پسندیده منم ، یار پسندید مرا

کعبه منم ، قبله منم ، سوی من آرید نماز

کان صنم قبله نما خم شد و بوسید مرا

پرتو دیدار خوشش تافته در دیده ی من

آینه در آینه شد ، دیدمش ودید مرا

آینه خورشید شود پیش رخ روشن او 

تاب نظر خواه و ببین کاینه تابید مرا

گوهر گم بوده نگر تافته بر فرق ملک

گوهری خوب نظر آمد و سنجید مرا

نور چو فواره زند بوسه بر این باره زند

رشک سلیمان نگر و غیرت جمشید مرا

هر سحر از کاخ کرم چون که فرو می نگرم

بانگ لک الحمد رسد از مه و ناهید مرا

چون سر زلفش نکشم سر ز هوای رخ او

باش که صد صبح دمد زین شب امید مرا

پرتو بی پیرهنم ، جان رها کرده تنم

تا نشوم سایه ی خود باز نبینید مرا

ه.ا

فریاد که از عمر جهان هر نفسی رفت

دیدیم کزین جمع پراکنده کسی رفت 

شادی مکن از زادن و شیون مکن از مرگ

زین گونه بسی آمد و زین گونه بسی رفت 

 آن طفل که چون پیر ازین قافله درماند 

وان پیر که چون طفل به بانگ جرسی رفت 

از پیش و پس قافله ی عمر میندیش

 گه پیشروی پی شد و گه بازپسی رفت 

ما همچو خسی بر سر دریای وجودیم

دریاست چه سنجد که بر این موج خسی رفت 

رفتی و فراموش شدی از دل دنیا

چون ناله ی مرغی که ز یاد قفسی رفت 

رفتی و غم آمد به سر جای تو ای داد

بیدادگری آمد و فریادرسی رفت 

این عمر سبک سایه ی ما بسته به آهی ست

دودی ز سر شمع پرید و نفسی رفت

هوشنگ ابتهاج

مرگ در قاموس ما از بی وفایی بهتر است

در قفس با دوست مردن از رهایی بهتر است

هوشنگ ابتهاج

يا دست کـم بخاطر من ديرتر برو

                دارم نگاه مـی کنم و حرص مـی خــــورم

                امشب قشنگ تر شده ای - بيشتر نشو

کاری نکن که بشکنی اما شکسته ای

حالا شکستنی ترم از شاخـه های مو

                موضــــوع را عـوض بکنيم از خودت بگو -

                 به به مبارک است :دل خوش - لباس نو

دارند سور وسات عروسی می آورند

از کوچــه های سرد به آغوش گرم تو

...

                 هی پا به پا نکن که بگويم سفر به خير

                 مجبــــور نيستـــی بمانی ... ولــی نرو!

من به زودي به نبودن هايت عادت ميكنم
                       از غم ات ميميرم و يك خواب راحت ميكنم

پر فريادم اگر بغض سكوتم بشكند
                       حرمت عشق گذشته را رعايت ميكنم

به كسي كه پيش اويي .آه حتي گاه من
                       -به خودم كه با تو بودم هم حسادت ميكنم
 
از تماشاي تو در يك قاب كوچك خسته ام
                        خسته ام آري ولي دارم نگاهت میکنم

رفته رفته عشق من نسبت به تو كم ميشود
                         تا كه روزي كاملا احساس نفرت ميكنم

من به زودي . . .

من به زودي به خودم به خاطراتم به دلم
                      مثل تو حتي به احساسم خيانت ميكنم

 همچون سیگار پیر مردیست......

که سالها میگوید این نخ آخرست.....

نمی خوام سهم دنیا رو                     تویی که سهم دستامی

اگر آرامشی دارم                           واسه اینه که همرامی

زمین می لرزه و اینجا                     یکی بی ترس خوابیده

توی عشق تو یه چیزی هست            که آرامش به من میده

بذار روشن کنیم شب رو                 ستاره از تو ماه از من

ازت یه خواهشی دارم                   تو هم چیزی بخواه از من

تموم خوبیها با توست                   چقدر خالی شده دستم

بذار یکبار قبل از تو                     بگم که عاشقت هستم

چقدر خوبه هوای تو                    چه عشقی رو به من دادی

گرفتار تو که هستم                       بدم میاد از آزادی

ببین راه فرارم رو                       خودم از هر طرف بستم

از این لحظه به بعد                     هر جا که تو هستی

منم هستم                                 بدون که عمر عشق من

 به کوتاهی ساعت نیست              عزیزم گفتنم تنها

یه حرف از روی عادت نیست

کی گفتمت که خشت سرا   از  طلا مکن

گفتم  سرای  خلق  چو   ویرانه ها  مکن

کی گفتمت که مرو  بر مراد خویش

گفتم  مراد   کسی  زیر  پا    مکن

کی گفتمت که دور ز عیش و سرورباش

گفتم  سرور و عیش کسی را عزا   مکن

کی گفتمت  که نام  خدا  بر زبان  مبر

تو تنها حس زیبای به جا مانده در دل متروکم هستی

تعجب نکن که چرا بی پروا برایت غرور میشکنم

تو تنها دلیل یک انسانی که بی دلیلی پیشه اوست

تو زیباترینی،بهترینی...حتی بهتر از آنچه که بشود وصف کرد

دلم می سوزد برای دل خودم .....خوش به حالش

همان کسی که تو را دارد......خوش به حالش...

کاش بداند که چه قدر خوشبخت ......

یکی رو دوست دارم که نمیدونه!!!! شایدم خوب میدونه اما به روش نمیاره

شاید دیگه ازم بدش میاد

اما قهرشم زیباست.

من قهر تو رو به آشتی تمام عالم ترجیح میدم

عزیزمی خیلی زیاد هر چند دوست نداری عزیز صدات کنم

چه خیال بافم نه؟

تو اصلا دلت گیره یکی دیگست

من الکی واسه دلخوشیه خودم تو رو به خودم نسبت میدم

راضیم به رضای خدا

اگه رضای خدا به قهر تو هست

قهرتم زیباست

 نفسم.ای حاضر همیشه غائب.توبا تمام نبودنت،تمام بودن منی

یواش گفتم دوست دارم.... واسه اینه که نشنیدی

 
بلد نیستم که بد باشم..... نگو اینو نفهمیدی

 
بذار باشم کنار تو..... کنار عطر این احساس

 
بذار حبس ابد باشم..... تو عشقی که برام رویاست

 
بذار با گریه اینبارم...... بگم خیلی دوست دارم

اگه بازم پشیمونی....... به روت اصلا نمیارم

 دلم میگیره هر روزی..... که میبینم تو دلگیری
 

 دارم میمیرم از وقتی........... سراغم رو نمیگری

 نگام رو از تو دزدیدم...... با این چشمای غم بارم

نمیخواستم بدونی که...... چه قدر چشماتو دوست دارم

که دلخوش به تماشای هیچ رهگذری نیستند !

چشم به راه آمدن کسی می نشینند که اگر بیاید ، ماندنیست …

گاهی گمان نمی کنی و می شود

گاهی نمی شود که نمی شود

گاهی هزار دوره دعا بی اجابت است

گاهی نگفته قرعه به نام تو می شود

گاهی گدای گدایی و بخت با تو نیست 

گاهی تمام شهر گدای تو می شود 

باید مکان دلم را عوض کنم

من خاطرات سوخته ام را ورق زدم

باید که دفتر دلم را عوض کنم

دیشب صدای هوس آمد از سرش

باید که میم دلم را عوض کنم

بسیار کار عجیبیست زندگی

باید که راه دلم را عوض کنم

از بس که اشک ، جای نگاهم گرفته است

باید بهانه های دلم را عوض کنم

پاهای من نایی ندارند ، خسته اند

باید که جای دلم را عوض کنم

انگشترم به دست چپم تنگ گشته است

باید که صاحب دلم را عوض کنم

قدم بلند شده اما ، عقل بچه ام

باید لباس دلم را عوض کنم

بیمار گشته ام و خوب نیستم

باید که درد دلم را عوض کنم

عکسها و خاطرات گذشتم چه تیره اند

باید که عکاس دلم را عوض کنم

"محسن حائری

آدمی در آغوش خدا غمی نداشت

پیش خدا حسرت هیچ بیش و کمی نداشت

دل از خدا برید و در زمین نشست

صد بار عاشق شد و دلش شکست

به هر طرف نگاه کرد راهش بسته بود

یادش آمد یک روز دل خدا را شکسته بود
 

برای آرزوهام،برای رویاهام.

زندگی از من چیزی ،برای من نذاشت،،

هر چی داشتم ازم گرفت

و

تنها چیزی که برام موند یه تصویر آدم خوشبخته .... 

که دیگران از من میبینن

اینجا ته خط نیست...

اینجا چند کیلومتر جلوتر از ته خطه.

می دونم خیلی وقته تموم شدم

اما همیشه میگن کار های خدا بی حکمت نیست...

راست میگفتن ..  عوضش یه بازیگر حرفه ای شدم

وقتی یه مرده هستم که انتظار دفن شدن رو میکشم،

ادای زنده ها رو در میارم.

حتی کسی کوچکترین بویی از کارم نمی بره.

فقط خدا می دونه...فقط اون میبینه...

از همه چی خبر داره..

اما اونم سکوت رو انتخاب کرد

از کجا معلوم شاید اون قدر خوب نقشمو زندگی میکنم

که حیفش میاد قطعش کنه

و میخواد بیشتر تماشا کنه.

شاید دیگه خیلی دیر شده باشه....اره خدا خیلی دیره

حتی معجزه تو هم ....

امشب از اون شباست که ......من ،دوباره دیونه بشم

تو مستی و بی خبری ......اسیر میخونه بشم

امشب از اون شباست .....که من ،دلم میخواد داد بزنم

تو شهر این غریبه ها.....دردمو فریاد بزنم

دلم گرفت از آسمون.....هم از زمین هم از زمون

تو زندگی چه قدر غمه.....دلم گرفته ،از همه

ای روزگار لعنتی.....تلخ بهت هر چی بگم

من به زمین و آسمون .....دست رفاقت نمی دم

از این همه در به دری .....تو قلب من قیامته

چه فایده داره زندگی......این انتهای طاقته

از این همه در به دری......به لب رسیده جون من

 به داده من نمی رسه .....خدای آسمون من

دلم گرفت از آسمون..... هم از زمین هم از زمون

این روزها برای تنها شدن، کافیست صــــــــــــــــادق باشی