زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی بینم

بر این تکرار در تکرار پایانی نمی بینم

به دنبال خودم چون گردبادی خسته می گردم

ولی از خویش جز گردی به دامانی نمی بینم

چه بر ما رفته است ای عمر ؟ ای یاقوت بی قیمت !

 که غیر از مرگ گردنبند ارزانی نمی بینم

زمین از دلبران خالی ست یا من چشم و دل سیرم ؟

که می گردم ولی زلف پریشانی نمی بینم

خدایا عشق درمانی به غیر از مرگ می خواهد

که من می میرم از این درد و درمانی نمی بینم

مژده بده ، مژده بده ، یار پسندید مرا

سایه ی او گشتم و او برد به خورشید مرا 

جان دل و دیده منم ، گریه ی خندیده منم

یار پسندیده منم ، یار پسندید مرا

کعبه منم ، قبله منم ، سوی من آرید نماز

کان صنم قبله نما خم شد و بوسید مرا

پرتو دیدار خوشش تافته در دیده ی من

آینه در آینه شد ، دیدمش ودید مرا

آینه خورشید شود پیش رخ روشن او 

تاب نظر خواه و ببین کاینه تابید مرا

گوهر گم بوده نگر تافته بر فرق ملک

گوهری خوب نظر آمد و سنجید مرا

نور چو فواره زند بوسه بر این باره زند

رشک سلیمان نگر و غیرت جمشید مرا

هر سحر از کاخ کرم چون که فرو می نگرم

بانگ لک الحمد رسد از مه و ناهید مرا

چون سر زلفش نکشم سر ز هوای رخ او

باش که صد صبح دمد زین شب امید مرا

پرتو بی پیرهنم ، جان رها کرده تنم

تا نشوم سایه ی خود باز نبینید مرا

ه.ا

فریاد که از عمر جهان هر نفسی رفت

دیدیم کزین جمع پراکنده کسی رفت 

شادی مکن از زادن و شیون مکن از مرگ

زین گونه بسی آمد و زین گونه بسی رفت 

 آن طفل که چون پیر ازین قافله درماند 

وان پیر که چون طفل به بانگ جرسی رفت 

از پیش و پس قافله ی عمر میندیش

 گه پیشروی پی شد و گه بازپسی رفت 

ما همچو خسی بر سر دریای وجودیم

دریاست چه سنجد که بر این موج خسی رفت 

رفتی و فراموش شدی از دل دنیا

چون ناله ی مرغی که ز یاد قفسی رفت 

رفتی و غم آمد به سر جای تو ای داد

بیدادگری آمد و فریادرسی رفت 

این عمر سبک سایه ی ما بسته به آهی ست

دودی ز سر شمع پرید و نفسی رفت

هوشنگ ابتهاج

مرگ در قاموس ما از بی وفایی بهتر است

در قفس با دوست مردن از رهایی بهتر است

هوشنگ ابتهاج

يا دست کـم بخاطر من ديرتر برو

                دارم نگاه مـی کنم و حرص مـی خــــورم

                امشب قشنگ تر شده ای - بيشتر نشو

کاری نکن که بشکنی اما شکسته ای

حالا شکستنی ترم از شاخـه های مو

                موضــــوع را عـوض بکنيم از خودت بگو -

                 به به مبارک است :دل خوش - لباس نو

دارند سور وسات عروسی می آورند

از کوچــه های سرد به آغوش گرم تو

...

                 هی پا به پا نکن که بگويم سفر به خير

                 مجبــــور نيستـــی بمانی ... ولــی نرو!

من به زودي به نبودن هايت عادت ميكنم
                       از غم ات ميميرم و يك خواب راحت ميكنم

پر فريادم اگر بغض سكوتم بشكند
                       حرمت عشق گذشته را رعايت ميكنم

به كسي كه پيش اويي .آه حتي گاه من
                       -به خودم كه با تو بودم هم حسادت ميكنم
 
از تماشاي تو در يك قاب كوچك خسته ام
                        خسته ام آري ولي دارم نگاهت میکنم

رفته رفته عشق من نسبت به تو كم ميشود
                         تا كه روزي كاملا احساس نفرت ميكنم

من به زودي . . .

من به زودي به خودم به خاطراتم به دلم
                      مثل تو حتي به احساسم خيانت ميكنم

 همچون سیگار پیر مردیست......

که سالها میگوید این نخ آخرست.....

نمی خوام سهم دنیا رو                     تویی که سهم دستامی

اگر آرامشی دارم                           واسه اینه که همرامی

زمین می لرزه و اینجا                     یکی بی ترس خوابیده

توی عشق تو یه چیزی هست            که آرامش به من میده

بذار روشن کنیم شب رو                 ستاره از تو ماه از من

ازت یه خواهشی دارم                   تو هم چیزی بخواه از من

تموم خوبیها با توست                   چقدر خالی شده دستم

بذار یکبار قبل از تو                     بگم که عاشقت هستم

چقدر خوبه هوای تو                    چه عشقی رو به من دادی

گرفتار تو که هستم                       بدم میاد از آزادی

ببین راه فرارم رو                       خودم از هر طرف بستم

از این لحظه به بعد                     هر جا که تو هستی

منم هستم                                 بدون که عمر عشق من

 به کوتاهی ساعت نیست              عزیزم گفتنم تنها

یه حرف از روی عادت نیست

کی گفتمت که خشت سرا   از  طلا مکن

گفتم  سرای  خلق  چو   ویرانه ها  مکن

کی گفتمت که مرو  بر مراد خویش

گفتم  مراد   کسی  زیر  پا    مکن

کی گفتمت که دور ز عیش و سرورباش

گفتم  سرور و عیش کسی را عزا   مکن

کی گفتمت  که نام  خدا  بر زبان  مبر